Mijn waarheid

Mijn waarheid

"liever een krakkemikkige creatie dan een perfecte kopie".

Ik hoorde hem mij vragen: “Ben ik nou te kritisch?”. Dat vraag ik me toch meestal af? Daar zaten we. Een beetje lacherig. Een vreemde verwondering. “Is dit het nou?”.

Ik had haar in de middag gevraagd om even te overleggen over professionele communicatie. Het was zulk mooi weer, dat we op een terras belandden. De zon stond nog zó laag, dat het dringen was. Uiteindelijk vonden we een spleetje voorjaarszon. En daar was hij ook . En nog meer leuke mannengezichten. En hij suggereerde mij die avond naar een ondernemersbijeenkomst te komen, Camion. Ging over ‘schitterende mislukkingen’….. Inspirerend thema. Moet denken aan een advocaat-vriend: “De helft van mijn confrères liegt, want iedereen wint altijd elke zaak”….

Ik denk dat hij verbaasd was, mij te zien bij ‘Het Dagelijks Bestaan’. Met een beetje doorkoken lukte het om van het terras in de zaal te schuiven. Na mijn hersenbloedingen heb ik mezelf beloofd nooit meer te haasten. Dat lukt aardig, ook al lijkt de haast zich te verplaatsen. Dat ben ik me door de opleiding Essentie-coaching bewust geworden. Van ‘impuls’ naar ‘vorm’ duurt mij vaak veel te lang. Daar zit mijn haast. Dus onthaast ik verder.

Kinderspel bij Camion. Ik kan het niet anders zeggen. Televisietje spelen. Ondernemende ideeën voor een drakerige jury. Ik speelde vroeger ‘wie van de drietje’. Een televisiespelletje nadoen. Ik deed ook de tv-indiaan Klukkluk goed na: “O, Pipo, mij zijn van de geldloze”. Dat deden de ondernemers verzameld op een creatieve plek ook. Dit was een slecht rollenspel. Nou spelen we de hele dag rollen, maar een rol die een rol speelt, dan wordt het wel heel ‘leeg’.

Er waren drie presentaties over mislukkingen. Dat is voor ons ego een moeilijk onderwerp. Ik heb ooit een heel goede presentatie gehouden over een mislukte stottertherapie. Dat werd me naderhand door één collega verweten. Die vond het heel dubbel: een bijna té goed verhaal over iets wat mis gegaan was. Het ego staat het etaleren van een mislukking nauwelijks toe.

Bij de drie presentaties werden de mislukkingen versluierd. Logisch. Maar het panel (af en toe ‘dragons’ genoemd door de strenge presentatrice, die in mijn ogen geen zaalinbreng duldde) bleek tandeloos en te positief. Terwijl vakliteratuur zegt, dat directe waarheid goud is.
Mijn naakte waarheid was dat het onduidelijke verhalen waren. Dat ik niet kon vergelijken. En dat de reflectiepoging van een Camion-bestuurder een moedige poging was. Zijn stem had wel een verdiepend effect, maar zijn woorden weer niet. En dat ik geen stemvee wilde zijn. Dat de keuze van ‘wie van de drie’, eerder de basis had van kwetsbaarheid, moed en authenticiteit dan op de schittering van de mislukking. Nederlanders voelen eerder sympathie voor kwetsbaarheid en puurheid, dan voor (verpakte) kracht. Dat pleit voor ons. Bij presentaties van juridisch ondernemer Bram M. voelen we aan ons water dat er iets niet klopt. Wij zijn uiteindelijk voelende wezens . Gelukkig maar.

Het voelde in de Camion te onveilig om mijn bijdrage te leveren. Werd ook niet gevraagd. Zoeken naar eigentijdse vormen van W!J. Ik moet zichtbaarder durven zijn. Maar ik ben zo gevoelig voor afstand en afwijzing. Wat zou het mooi geweest zijn, als ik wat had kunnen vertellen over Otto Scharmer. Wat houdt me tegen? Een heleboel onzin. Mijn hoofd. Ik moet denken aan Mandela: we bewijzen de wereld geen dienst door ons klein te houden. Jaja.

Adriaan Bertens
www.inmenssamenspel.nl