Vruchtbare bodem

Een betekenisvol afrondend teamproces
3 oktober 2011

het is onzin,
zegt de rede

het is wat het is,zegt de liefde

Het is ongeluk,
zegt de berekening

het is niets dan pijn,
zegt de angst

het is uitzichtloos
zegt het inzicht

het is wat het is,
zegt de liefde

het is belachelijk,
zegt de trots

het is lichtzinnig,
zegt de voorzichtigheid

het is onmogelijk,
zegt de ervaring

het is moeilijk,
zegt het gemak

het is vervelend,
zegt de harmonie

het is wat het is,
zegt de liefde

ik weet niet wat het is…..

Ik was door mijn collega gevraagd om een teamproces mee te dragen. Er was serieus gedoe ontstaan in een team leidinggevenden in een groot concern. En dat gedoe kwam dicht bij eigen gedoe van de betreffende collega. Vanuit haar verantwoordelijkheid voor een zo zuiver mogelijke begeleiding vroeg ze om mijn aanwezigheid. Ze houdt van een gedegen voorbereiding en zeker ook van ‘go with the flow’. Maar een voorwaarde voor haar om ‘ja’ te kunnen zeggen is ‘leeg kunnen luisteren’. Dus is er altijd voorbereidende zelfreflectie. Soms komen vragen zó na, dat het raakt. Niets menselijks is ons vreemd. De mogelijkheid om tijdens een proces uit evenwicht te raken, was voor mijn collega een zwaarwegende reden om een tweede facilitator te vragen. De kans dat twee begeleiders tegelijkertijd bij eenzelfde proces uit evenwicht raken, is verwaarloosbaar klein. En dan nog gebeuren er geen rampen. Maar wij kiezen voor maximale professionaliteit. Mijn collega was een aantal keren begonnen om mij bij te praten, maar dan ben ik behoorlijk ‘spotless’: ik wil wel veel onthouden, maar dat gaat niet. Voor mij zijn hoofdlijnen van belang. En spontaniteit.
Maar de dag voltrok op vruchtbare bodem. Dit team had een intensief ont-wikkel-proces van een tweetal jaren achter de rug. Daarin waren zelfbewustzijn, zelfreflectie, beweging en ont-wikkeling sleutelwoorden. Het was afwisselend persoonlijke coaching (de één had daar meer interesse voor dan de ander) en teaminterventies. Daardoor nam op de werkvloer de effectiviteit merkbaar toe. Er was ongeveer een jaar verstreken, toen de wens voor een opfrisdag zich aandiende. De effectiviteit was verminderd. Dat bleek een symptoom. In de gespreksronde ter voorbereiding van het opfrisgebeuren kwamen apen uit mouwen die er niet om logen. Er was in het team een fundamentele vertrouwenscrisis. En dus gingen de ‘luiken’ dicht. Geen openheid. Alle menselijke schaduwkanten werden geleefd. Uiteindelijk werd er na soebatten een datum geprikt voor een proces van opfrissen. Dat was begin oktober.

Ik heb zelden zo een eerlijk proces gezien met vijf mannen. Verbonden. Eerlijk. Confronterend. Echt. En ze hadden heel wat te verstouwen samen. Want er was natuurlijk teamgedoe. Maar ook persoonlijk gedoe. Mannen met een heel leven achter zich. En een leven voor zich. En hun zielenleven is onderweg in beweging gegaan. Alle kanten op.  Midden in het werkzame leven zijn er tal van omstandigheden die bepalend of medebepalend kunnen zijn. Teams zijn zeker niet geisoleerd, maken eerder deel uit van tal van systemen, die invloed hebben. Tijdgeest en persoonlijke biografie.  Kwetsbare mensen zijn krachtig en mooi……dat terwijl de (westerse) mens van alles doet om kwetsbaarheid te verhullen. En de mythe is er dat kwetsbaarheid zwak maakt. Helemaal niet, bleek weer eens. Deze mannen niet. Ze werden al maar echter en er ontstond weer een nieuw wij. Kwetsbaar en broos. Maar de mannen werden al maar mooier. Dan is niet-verbinden onmogelijk.
Nou was de bodem ook wel heel vruchtbaar. Zelfbewustheid. Verbinding. Samen een reis gemaakt naar ieders binnenwereld. En daar mocht ik bij zijn. In stappen. Dat zegt veel over mij. Ik heb kwaliteiten, kolfjes in mijn hand. Daar zitten onder andere rust en presentie, lichtvoetig en warm in, in de kolfjes. Maar dat zegt ook iets over de vruchtbare bodem waarop door mijn collega op geakkerd is.

Dank mannen en vrouw, voor deze parel-dag…

Reacties